هگزا فلورو فنیل فسفات ۵/۹۹ < سیگما آلدریچ
۲-۳-۲- تهیه محلول­های استاندارد
در ابتدا محلول استاندارد از کونگورد با غلظت ۱۰۰۰ میلی­گرم بر لیتر تهیه و در یخچال نگه­داری شد . غلظت­های مورد نیاز از رقیق­سازی حجم­های مناسب از محلول استاندارد اولیه با آب­مقطر تهیه شدند. برای تنظیم pH محلول­ها از غلظت­های مشخصی از هیدروکلریک اسید و هیدروکسید سدیم استفاده شد.

۲-۳-۳- سایر تجهیزات مورد نیاز
دستگاه و وسایل شامل یک دستگاه دو­پرتوئی مرئی - فرابنفش مدل Varian 300bioساخت کشور استرالیا بود.
تنظیم pH با بهره گرفتن از pH متر دیجیتالی مدل ۸۲۷ ساخت شرکت متروهم کشور سوئیس مجهز به الکترود ترکیبی کالومل- شیشه انجام شد. ترازوی تجزیه­ای سارتوریوس مدل BPS221 ساخت کشور آلمان و میکرو­پیپت­های متغیر ساخت شرکت اپندورف آلمان جهت برداشتن حجم­های متفاوت مورد استفاده قرار گرفتند. دستگاه سانتریفیوژ (Centurion Scientific Ltd) برای جدا کردن دو فاز آلی و آبی به کار برده شد. هم­چنین لوله­های سانتریفیوژ ۱۰ میلی­لیتری و سرنگ هامیلتونی یک میلی­لیتری نیز در طول آزمایش مورد استفاده قرار گرفت.
۲-۳-۴-روش کار
۵/۲ میلی­لیتر از محلول آبی کونگو­رد را که غلظت آن ۱۰۰ میلی­گرم بر لیتر و pH آن در ۷ تنظیم شد، با ۵/۰ گرم از حلال مایع یونی( ۱-هگزیل ۳-متیل ایمیدازولیوم هگزا فلورو فنیل فسفات^[۵۰]) مخلوط شد تا تشکیل یک فاز همگن را بدهند. سپس ۳ گرم از نمک دی­پتاسیم­هیدروژن­فسفات اضافه شد و ظرف محتوی مخلوط شدیدا تکان داده شد تا نمک کاملا در فاز آبی حل گردد. سپس برای جدا شدن دو فاز، مخلوط به درون لوله سانتریفیوژ منتقل و به مدت ۲ دقیقه با سرعت ۳۰۰۰ دور بر دقیقه سانتریفیوژ شد. بعد از جدایی دو فاز، فاز آبی که همان فاز پایین است، توسط یک میکرو­سرنگ جدا و به درون سل اسپکتروفتومتر انتقال داده شد و جذب آن در طول ­موج ۴۹۷ نانومتر( مربوط به جذب کونگو­رد) خوانده شد.
سپس از روی منحنی کالیبراسیون غلظت رنگ کونگو­رد در فاز آبی به­دست آمد و میزان در­صد حذف رنگ از رابطه­ (۲-۳) محاسبه شد.
(۲-۳) Removal(%) =
غلظت اولیه محلول رنگ و غلظت نهایی محلول رنگ بعد از انجام حذف رنگ می­باشد.
فصل چهارم
بحث و نتایج
۲-۴-۱- بهینه­سازی پارامترهای مؤثر در میزان حذف رنگ
برای رسیدن به بالاترین درصد حذف رنگ در آزمایش، پارامترهایی که بر میزان حذف رنگ در این روش مؤثر بودند مورد بررسی قرار گرفتند تا شرایط بهینه برای انجام آزمایش انتخاب شود. این پارامترها شامل نوع و مقدار نمک برای جداسازی دو فاز، pH محلول آبی و مقدار حلال آلی می­باشد.اثر مقدار نمک، مقدار حلال و pH با بهره گرفتن از نرم­افزار طراحی آزمایش بررسی شد و نوع نمک به طور جداگانه مورد بررسی قرار گرفت.که در ادامه به آن­ها اشاره خواهد شد.
۲-۴-۱- ۱- نوع نمک برای جداسازی فازها
کاتیون­ها و آنیون­های مختلف ثابت نمک­زنی یونی^[۵۱] متفاوتی دارند و ترکیب مختلف آن­ها نمک­های مختلفی را ایجاد می­کندکه اثر salting-out متفاوتی دارند. به دلیل تفاوت در ساختار، اندازه، دانسیته بار، ثابت دی­الکتریک و ثابت آب­پوشی نمک­ها، اثر salting-out آن­ها متفاوت است[۹۲]. برای بررسی اثر نمک بر جداسازی دو فاز انواع نمک­های سولفات­آمونیوم، سولفات­سدیم، کربنات­سدیم، دی­­پتاسیم­هیدروژن­فسفات و دی سدیم هیدروژن فسفات مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج نشان داد که نمک­های مختلف سبب جداسازی مقدار­های مختلفی از رنگ از فاز آبی می­شوند و در­صد حذف رنگ برای نمک­های مختلف متفاوت است که در شکل (۲-۶) و جدول (۲-۳) نشان داده شده است. با توجه به نتایج به­دست آمده دی­پتاسیم­هیدروژن­­فسفات علاوه بر اینکه سبب جداسازی بسیار خوب دو فازشد، منجر به در­صد حذف رنگ بالاتری هم شد و نسبت به دیگر نمک­ها حلالیت بیشتری هم در آب داشت، بنابراین از این نمک برای ادامه آزمایش­ها استفاده گردید.
شکل(۲-۶). درصد حذف رنگ کونگورد برای نمک­های مختلف
جدول (۲-۳). تاثیر نوع نمک بر میزان حذف رنگ کونگو­رد.

- سیستم در حضور این نمک دو­فازی نشد.
۲-۴-۱- ۲- بررسی اثر میزان حلال، مقدار نمک و pH با بهره گرفتن از نرم­افزار طراحی آزمایش
۲-۴-۱-۲-۱- طراحی آزمایشات
بهینه­سازی متغیرهای مورد نظر شامل میزان حلال در گستره ۸ /۰-۲ /۰ گرم، مقدار نمک در گستره ۳-۸/۰ گرم و pH در گستره ۱۱-۳ ، به کمک رویه سطح پاسخ^[۵۲] و با بهره گرفتن از طرح مرکب مرکزی^[۵۳] انجام گرفت. پس از انتخاب سطوح مختلف برای هر کدام از پارامترها، این سطوح به ترتیب به صورت ۰، ۱- و ۱+ کدگذاری شدند که در جدول (۲-۴) نشان داده شده ­اند. سپس برنامه جهت طراحی تعداد آزمایش­های مورد نیاز به کار گرفته شد و در نهایت تعداد ۱۷ آزمایش توسط برنامه مذکور آماده گردید. که سه نقطه مرکزی را شامل می­ شود. درصد حذف رنگ کونگورد به عنوان پاسخ آزمایش در نظر گرفته شد. آزمایشات و پاسخ مربوط به آن­ها در جدول (۲-۵)آورده شده است.
جدول (۲-۴). کد­گذاری متغیر­ها